кру́ча, -ы, мн. -ы, круч і -аў, ж.

Круты спуск, абрыў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Кру́ча

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. Кру́ча
Р. Кру́чы
Д. Кру́чы
В. Кру́чу
Т. Кру́чай
Кру́чаю
М. Кру́чы

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

кру́ча

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. кру́ча кру́чы
Р. кру́чы кру́ч
Д. кру́чы кру́чам
В. кру́чу кру́чы
Т. кру́чай
кру́чаю		 кру́чамі
М. кру́чы кру́чах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

кру́ча ж. кру́ча, крутизна́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кру́ча ж. кру́ча, -чы ж., стро́ма, -мы ж., абры́ў, -ры́ву м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кру́ча, ‑ы, ж.

Крутое месца, круты бераг, спуск. Бальніца стаіць на высокім беразе, над самай кручай, і Дняпро — вось ён, унізе. Шамякін. Крохкі, высушаны сонцам глей увесь час асыпаўся з-пад ног, калі яны спускаліся з кручы. Лупсякоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Кру́ча 1 ’крутое месца, круты бераг, спуск’ (ТСБМ, Нар. лекс., Яшк., ТС, Мат. Гом.), укр. круча, рус. круча ’тс’. Да krǫtja. Гл. круты 1 (Фасмер, 2, 387).

Кру́ча 2 ’вір, завіруха’ (Нар. лекс., Яшк., ТС, Мат. Гом., Сл. паўн.-зах.). Да круціць 1. Зыходная форма krǫtja. Гл. круча 1.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

крутоя́р м., обл. кру́ча, -чы ж.; круты́ бе́раг.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

крутизна́ ж.

1. кру́тасць, -ці ж., стро́мкасць, -ці ж.;

2. (круча) кру́ча, -чы ж., стро́ма, -мы ж., абры́ў, -ры́ву м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

◎ Круч ’вір’ (Жд. 2). Гл. круча 2.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)