кро́на

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. кро́на кро́ны
Р. кро́ны кро́н
Д. кро́не кро́нам
В. кро́ну кро́ны
Т. кро́най
кро́наю		 кро́намі
М. кро́не кро́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

кро́н

‘шкло для аптычных прыбораў’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. кро́н кро́ны
Р. кро́на кро́наў
Д. кро́ну кро́нам
В. кро́н кро́ны
Т. кро́нам кро́намі
М. кро́не кро́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

бухма́ты, -ая, -ае (разм.).

Пышны, разложысты.

Бухматыя кроны.

|| наз. бухма́тасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

абмяня́ць сов. обменя́ть;

а. насе́нне — обменя́ть семена́;

а. кро́ны на рублі́ — обменя́ть кро́ны на рубли́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

штамб, ‑а, м.

Спец. Частка ствала дрэва ад кораня да кроны.

[Ад ням. Stamm — ствол.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

угару́ і уго́ру, прысл. (разм.).

Увышыню, уверх.

Шар падняўся ў.

Дубы ўзнімаюць у. свае цяжкія кроны.

◊

Ісці ўгару (разм.) —

1) атрымаць павышэнне па службе;

2) паспяхова развівацца.

Лапкі ўгору (разм., жарт.) — не супраціўляцца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

э́рэ, нескл., н.

У скандынаўскіх краінах — дробная разменная манета, сотая частка кроны.

[Дацк. øre, нарв. øre, швед. öre.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шарападо́бны, ‑ая, ‑ае.

Які мае выгляд шара, падобны на шар. Шарападобныя бактэрыі. Шарападобныя кроны дрэў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прыство́льны, ‑ая, ‑ае.

Размешчаны каля ствала або вакол ствала дрэва. [Студэнты-практыканты] сваімі рукамі абрэзалі кроны садовых дрэў, абкапалі прыствольныя кругі. «Беларусь».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прасве́чваць, -аю, -аеш, -ае; незак.

1. гл. прасвяціць.

2. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Свяціцца праз што-н.

Сонца прасвечвае паміж стваламі дрэў.

3. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Віднецца праз што-н.

Праз кроны дрэў прасвечвае неба.

Праз яго цікаўнасць прасвечваў недавер (перан.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)