крато́ў

прыметнік, прыналежны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. крато́ў крато́ва крато́ва крато́вы
Р. крато́вага крато́вай
крато́вае		 крато́вага крато́вых
Д. крато́ваму крато́вай крато́ваму крато́вым
В. крато́ў (неадуш.)
крато́вага (адуш.)		 крато́ву крато́ва крато́вы (неадуш.)
крато́вых (адуш.)
Т. крато́вым крато́вай
крато́ваю		 крато́вым крато́вымі
М. крато́вым крато́вай крато́вым крато́вых

Крыніцы: prym2009, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

крато́ў, ‑ова.

Які належыць крату. Кратова нара. Кратоў хвост.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кро́т

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. кро́т краты́
Р. крата́ крато́ў
Д. крату́ крата́м
В. крата́ крато́ў
Т. крато́м крата́мі
М. краце́ крата́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

крот, крата́, мн. краты́, крато́ў, м.

Невялікая млекакормячая жывёліна атрада насякомаедных, якая жыве пад зямлёй, а таксама футра гэтай жывёліны.

Каўнер з крата.

|| прым. крато́вы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кратало́ўка, ‑і, ДМ ‑лоўцы; Р мн. ‑ловак; ж.

Пастка для лоўлі кратоў. Паставіць краталоўку ў пару.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)