красу́н, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м. (разм.).

Тое, што і прыгажун.

|| памянш. красу́нчык, -а, мн. -і, -аў, м.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

красу́н

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. красу́н красуны́
Р. красуна́ красуно́ў
Д. красуну́ красуна́м
В. красуна́ красуно́ў
Т. красуно́м красуна́мі
М. красуне́ красуна́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

красу́н, -на́ м., разг. краса́вец

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

красу́н, ‑а, м.

Тое, што і прыгажун. — Не такая я прыгожая. Баюся ўявіць побач з сабой такога красуна. Алешка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Красу́н ’прыгажун’ (ТСБМ). Гл. краса 1.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

краса́вец красу́н, -на́ м., прыгажу́н, -на́ м., прыго́жы, -жага м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)