ко́нікавы
прыметнік, прыналежны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
ко́нікавы |
ко́нікавая |
ко́нікавае |
ко́нікавыя |
| Р. |
ко́нікавага |
ко́нікавай
ко́нікавае |
ко́нікавага |
ко́нікавых |
| Д. |
ко́нікаваму |
ко́нікавай |
ко́нікаваму |
ко́нікавым |
| В. |
ко́нікавы (неадуш.)
ко́нікавага (адуш.) |
ко́нікавую |
ко́нікавае |
ко́нікавыя (неадуш.)
ко́нікавых (адуш.) |
| Т. |
ко́нікавым |
ко́нікавай
ко́нікаваю |
ко́нікавым |
ко́нікавымі |
| М. |
ко́нікавым |
ко́нікавай |
ко́нікавым |
ко́нікавых |
Крыніцы:
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
ко́нікавы, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да коніка 2. Конікавы строкат. Конікавы піск.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ко́нік², -а, мн. -і, -аў, м.
Насякомае, якое скача і стракоча крыламі.
|| прым. ко́нікавы, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)