ко́нусны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. ко́нусны ко́нусная ко́нуснае ко́нусныя
Р. ко́нуснага ко́нуснай
ко́нуснае		 ко́нуснага ко́нусных
Д. ко́нуснаму ко́нуснай ко́нуснаму ко́нусным
В. ко́нусны (неадуш.)
ко́нуснага (адуш.)		 ко́нусную ко́нуснае ко́нусныя (неадуш.)
ко́нусных (адуш.)
Т. ко́нусным ко́нуснай
ко́нуснаю		 ко́нусным ко́нуснымі
М. ко́нусным ко́нуснай ко́нусным ко́нусных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ко́нусны ко́нусный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ко́нусны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да конуса.

2. Які мае форму конуса; канічны. Конусная вежа.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ко́нус, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Геаметрычнае цела, якое ўтвараецца вярчэннем прамавугольнага трохвугольніка вакол аднаго з яго катэтаў.

2. Прадмет такой формы.

К. тэрыкона.

|| прым. ко́нусны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ко́нусный ко́нусны;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Пры́башч ’невялікі конусны будан з жэрдак з вогнішчам пасярэдзіне’ (ГЧ). Няясна.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)