ко́ліва

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. ко́ліва
Р. ко́ліва
Д. ко́ліву
В. ко́ліва
Т. ко́лівам
М. ко́ліве

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ко́ліва, ‑а, н.

Разм. Тое, што і колка ​1. — Зарадку ж робіш? Дык коліва — самая лепшая зарадка. Лужанін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)