ковш
1. (для питья) коўш, род. каўша́ м., карэ́ц, -рца́ м.;
2. (мукомольный) кош, род. каша́ м.;
3. в др. знач. коўш, род. каўша́ м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
карэ́ц, -рца́ м. ковш, коре́ц
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
ко́ўш (род. каўша́) м., в разн. знач. ковш;
зачэ́рпаць каўшо́м мукі́ — зачерпну́ть ковшо́м муки́;
ліце́йны к. — лите́йный ковш;
к. экскава́тара — ковш экскава́тора
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Коўш ’шырокая круглая пасудзіна з ручкай для зачэрпвання вадкасці’ (ТСБМ, Нас., Шат., Касп., Мат. Гом., ТС, Жд. 2, Яруш., З нар. сл., Бяльк., Маш., Федар. Рук., Чудов., КЭС, лаг., Сл. паўн.-зах.). Параўн. літ. káušas ’тс’ (там жа, 2, 509). Укр. ківш, рус. ковш ’тс’, польск. kowsz ’тс’. Запазычанне з літ. káušas ’тс’. Гл. Урбуціс, Baltistica, 5 (1), 62; Непакупны, Мовознавство, 1970, 6, 35; Адкупшчыкоў, Baltistica, 6 (2), 185–192; Лаўчутэ, Балтизмы, 13–14.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
кош (род. каша́) м.
1. корзи́на ж.; луко́шко ср.;
2. (повозка) ку́зов;
3. (на мельнице) ковш;
◊ назва́ўся груздо́м, лезь у к. — посл. назва́лся груздём, полеза́й в ку́зов
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)