ко́варат

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ко́варат ко́вараты
Р. ко́варата ко́варатаў
Д. ко́варату ко́варатам
В. ко́варат ко́вараты
Т. ко́варатам ко́варатамі
М. ко́вараце ко́варатах

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Ко́варат 1 ’калаўрот’ (Нар. словатв.). Гл. калаўрот.

Ко́варат 2 ’асвер, саха ў студні, вага ў студні’, ’вароты ў плоце, вясковыя весніцы’, ’ствол дрэва з суком, да якога прыбіваюцца дошкі варот’ (Сл. паўн.-зах., Нар. сл., З нар. сл., Сцяшк., Бяльк.). Гл. коварат 1.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Ко́ваць ’мітусіцца’ (Мат. Гом.). Мабыць, другаснае нерэгулярнае ўтварэнне ад коварат© (коварат > *ковар > *коваць).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ко́варацень ’асвер, саха ў студні’ (Федар). Гл. коварат 2.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Ко́вардам ’з вялікім высілкам’ (Федар. рук.). Да зваротам. Гл. коварат^.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ско́варад ‘калодзезь з ланцугом, прымацаваным да вала’ (Сцяшк.). Гл. коварат 2.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Ко́ведар ’вочап у студні’ (Нар. сл.). Да *ковадар < коварад. Гл. коварат 2.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Каваро́тчык, коворотчок ’фортка ў плоце’ (кобр., Нар. сл.), коворотыць ’тс’ (брэсц., Нар. сл.). Да коварат ’тс’ (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)