кні́жніца

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. кні́жніца кні́жніцы
Р. кні́жніцы кні́жніц
Д. кні́жніцы кні́жніцам
В. кні́жніцу кні́жніц
Т. кні́жніцай
кні́жніцаю		 кні́жніцамі
М. кні́жніцы кні́жніцах

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

кні́жніца, ‑ы, ж.

Жан. да кніжнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кні́жнік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Знавец і аматар кніг.

Заўзяты к.

2. Перапісчык або друкар; выдавец кніг (уст.).

3. Пра адарванага ад жыцця чалавека, які кіруецца ў сваёй дзейнасці ведамі, набытымі з кніг (іран.).

|| ж. кні́жніца, -ы, мн. -ы, -ніц (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Кні́жніца ’бібліятэка’ (Др.-Падб., Гарэц.). Гл. кніга 1.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)