клі́рык
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
клі́рык |
клі́рыкі |
| Р. |
клі́рыка |
клі́рыкаў |
| Д. |
клі́рыку |
клі́рыкам |
| В. |
клі́рыка |
клі́рыкаў |
| Т. |
клі́рыкам |
клі́рыкамі |
| М. |
клі́рыку |
клі́рыках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
клі́рык м., церк. кли́рик
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
клі́рык, ‑а, м.
Член кліру; царкоўнаслужыцель.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
клирик церк. клі́рык, -ка м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)