клі́рык

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. клі́рык клі́рыкі
Р. клі́рыка клі́рыкаў
Д. клі́рыку клі́рыкам
В. клі́рыка клі́рыкаў
Т. клі́рыкам клі́рыкамі
М. клі́рыку клі́рыках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

клі́рык м., церк. кли́рик

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

клі́рык, ‑а, м.

Член кліру; царкоўнаслужыцель.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

клі́рык

(гр. klerikos)

член кліру, царкоўнаслужыцель.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Клірык Астрожскі

т. 18, кн. 1, с. 407

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

клирик церк. клі́рык, -ка м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)