ключа́р

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ключа́р ключары́
Р. ключара́ ключаро́ў
Д. ключару́ ключара́м
В. ключара́ ключаро́ў
Т. ключаро́м ключара́мі
М. ключару́ ключара́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ключа́р, -ра́ м., церк. ключа́рь

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ключа́р, ‑а, м.

1. Уст. Той, хто захоўвае ключы ад чаго‑н.

2. Духоўная асоба (звычайна свяшчэннік), якая распараджаецца царкоўнай маёмасцю.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ключа́рь церк. ключа́р, -ра́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)