клон, -а, мн. -ы, -аў, м. (спец.).

Генетычна аднароднае патомства расліны або жывёліны, якое ўтварылася шляхам бясполага, пераважна вегетатыўнага, размнажэння.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кло́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. кло́н кло́ны
Р. кло́на кло́наў
Д. кло́ну кло́нам
В. кло́н кло́ны
Т. кло́нам кло́намі
М. кло́не кло́нах

Крыніцы: sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

кло́н

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. кло́н кло́ны
Р. кло́на кло́наў
Д. кло́ну кло́нам
В. кло́на кло́наў
Т. кло́нам кло́намі
М. кло́не кло́нах

Крыніцы: nazounik2008, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

клон спорт., воен. нахі́л, -лу м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

◎ Клон ’паклон’ (Нар. сл.). Гл. кланіць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)