кла́ка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. кла́ка
Р. кла́кі
Д. кла́цы
В. кла́ку
Т. кла́кай
кла́каю
М. кла́цы

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

кла́ка ж., собир. кла́ка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кла́ка собир., театр. кла́ка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кла́ка, ‑і, ДМ клацы, ж., зб.

У капіталістычных краінах — група людзей, якіх наймаюць для стварэння штучнага поспеху або правалу артыста, аратара ці якога‑н. выступлення, спектакля і пад.

[Фр. claque.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кла́к

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. кла́к клакі́
Р. клака́ клако́ў
Д. клаку́ клака́м
В. кла́к клакі́
Т. клако́м клака́мі
М. клаку́ клака́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

клак (род. клака́) м., охот. пыж

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)