◎ Ке́па ’кепка’ (Мат. Гом.). З рус. кепи, /солкаефранц. kepi (Шанскі, 2, 8, 121).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ке́п

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ке́п ке́пы
Р. ке́па ке́паў
Д. ке́пу ке́пам
В. ке́па ке́паў
Т. ке́пам ке́памі
М. ке́пе ке́пах

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Ке́пка 1 ’мужчынскі мяккі галаўны ўбор з казырком без аколышка’ (ТСБМ, Сцяц., Сцяшк.). Гл. кепа.

Ке́пка 2 ’пячурка, ніша ў сценцы печы’ (Шатал.). Гл. кебка.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)