ке́льты, -аў, адз. кельт, -а, М -льце, м.

Група старажытных плямёнаў індаеўрапейскай моўнай сям’і, якія насялялі тэрыторыю Заходняй Еўропы.

|| прым. ке́льцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ке́льты, -таў ист. ке́льты

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ке́льты, ‑аў; адз. кельт, ‑а, М ‑льце, м.

Плямёны індаеўрапейскай моўнай групы (сям’і), якія ў І тысячагоддзі да н. э. насялялі тэрыторыю Заходняй Еўропы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ке́льт

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ке́льт ке́льты
Р. ке́льта ке́льтаў
Д. ке́льту ке́льтам
В. ке́льта ке́льтаў
Т. ке́льтам ке́льтамі
М. ке́льце ке́льтах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)