ка́ўкнуць
дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне
| Будучы час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
ка́ўкну |
ка́ўкнем |
| 2-я ас. |
ка́ўкнеш |
ка́ўкнеце |
| 3-я ас. |
ка́ўкне |
ка́ўкнуць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
ка́ўкнуў |
ка́ўкнулі |
| ж. |
ка́ўкнула |
| н. |
ка́ўкнула |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
ка́ўкні |
ка́ўкніце |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| прош. час |
ка́ўкнуўшы |
Крыніцы:
dzsl2007,
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
ка́ўкнуць сов., однокр., обл. мяу́кнуть
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
ка́ўкнуць, ‑ну, ‑неш, ‑не; зак.
Абл.
1. Аднакр. да каўкаць.
2. Падаць голас; пікнуць. Хуценька выбег [дзед Дарахвей] са строю, падбег да таго недавярка і на ўсю сілу ўваткнуў яму ў грудзі штык па самую рулю. Афіцэр і не каўкнуў. Сабаленка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)