кая́к
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
кая́к |
каякі́ |
| Р. |
каяка́ |
каяко́ў |
| Д. |
каяку́ |
каяка́м |
| В. |
кая́к |
каякі́ |
| Т. |
каяко́м |
каяка́мі |
| М. |
каяку́ |
каяка́х |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
кая́к, -ка́ м. (лодка) кая́к
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
кая́к (лодка) кая́к, -ка́ м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
кая́к, ‑а, м.
Лёгкая скураная аднамесная лодка з двухлопасцевым вяслом у некаторых народаў Поўначы.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Кая́к ’лёгкая скураная аднамесная лодка з двухлопасцевым вяслом у некоторых народаў Поўначы’ (ТСБМ), ’лодка з плоскім дноў’ (Сцяшк. МГ). Параўн. рус., укр. кая́к, польск. kajak ’разнавіднасць малой спартыўнай лодкі’ (з XX ст., гл. Слаўскі, 2, 23), чэш., славац. kajak, серб.-харв. kàjak. Запазычанне з эскімоскай мовы праз ням. і англ. У XVII ст. у ням. мове з’явілася ў форме kajakka (пазней Kajak). У мове эскімосаў першапачатковае значэнне слова — «аднамесная крытая лодка для мужчын». Гл. яшчэ Клюге, 339.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)