кая́к

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. кая́к каякі́
Р. каяка́ каяко́ў
Д. каяку́ каяка́м
В. кая́к каякі́
Т. каяко́м каяка́мі
М. каяку́ каяка́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

кая́к, -ка́ м. (лодка) кая́к

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кая́к (лодка) кая́к, -ка́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кая́к, ‑а, м.

Лёгкая скураная аднамесная лодка з двухлопасцевым вяслом у некаторых народаў Поўначы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

«Каяк» (тып лодкі) 6/418

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

кая́к

т. 8, с. 204

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

кая́к

(эскім. kajak)

лёгкая скураная аднамесная лодка з двухлопасцевым вяслом у эскімосаў і іншых народаў Поўначы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Кая́к ’лёгкая скураная аднамесная лодка з двухлопасцевым вяслом у некоторых народаў Поўначы’ (ТСБМ), ’лодка з плоскім дноў’ (Сцяшк. МГ). Параўн. рус., укр. кая́к, польск. kajak ’разнавіднасць малой спартыўнай лодкі’ (з XX ст., гл. Слаўскі, 2, 23), чэш., славац. kajak, серб.-харв. kàjak. Запазычанне з эскімоскай мовы праз ням. і англ. У XVII ст. у ням. мове з’явілася ў форме kajakka (пазней Kajak). У мове эскімосаў першапачатковае значэнне слова — «аднамесная крытая лодка для мужчын». Гл. яшчэ Клюге, 339.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

kayak [ˈkaɪæk]n. кая́к; ло́дка

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

kayak

[ˈkaɪæk]

n.

кая́к -а m., эскімо́скі скураны́ чо́вен

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)