качэ́ўнікі, ‑аў; адз. качэўнік, ‑а, м.

Народ, племя, якія вядуць качавы спосаб жыцця; вандроўнікі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

качэ́ўнік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. качэ́ўнік качэ́ўнікі
Р. качэ́ўніка качэ́ўнікаў
Д. качэ́ўніку качэ́ўнікам
В. качэ́ўніка качэ́ўнікаў
Т. качэ́ўнікам качэ́ўнікамі
М. качэ́ўніку качэ́ўніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

качэ́ўніца, ‑ы, ж.

Жан. да качэўнік (гл. качэўнікі).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нама́ды, ‑аў; адз. намад, ‑а, М ‑дзе, м.

Гіст. Народы, плямёны, якія качуюць; качэўнікі.

[Ад грэч. nomás (nomádos) — які качуе.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Качэ́ўе ’стаянка качэўнікаў, а таксама мясцовасць, на якой качуюць’, качэўнікі ’народ, племя, якія вядуць качавы спосаб жыцця’, качавы́ ’які не мае аселасці; вандроўны’, ’звязаны з частай пераменай месца жыхарства’ (ТСБМ); качава́ць ’весці неаселы спосаб жыцця’. Ужо ў ст.-рус. мове было слова кочевати. Гэта запазычанне з цюрк. моў. Параўн. уйг., чагат. köč ’паездка, падарожжа, перасяленне’, köčmäk ’качаваць’. Гл. Фасмер, 2, 357. Корань köč‑ ’качаваць’ сустракаецца ў многіх цюрк. мовах. Параўн. яшчэ Шанскі, 2, К, 362.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)