кацянё́

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, ніякі род, рознаскланяльны

адз. мн.
Н. кацянё́ кацяня́ты
Р. кацяня́ці кацяня́т
Д. кацяня́ці кацяня́там
В. кацянё́ кацяня́т
Т. кацянё́м кацяня́тамі
М. кацяня́ці кацяня́тах

Іншыя варыянты: кацяня́.

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

кацяня́ і кацянё, -ня́ці, мн. -ня́ты, -ня́т, н.

Дзіцяня кошкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кацянё,

гл. кацяня.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кацянё ср., см. кацяня́

кацяня́ и кацянё, -ня́ці ср. котёнок м.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кацяня́ і кацянё, ‑няці; мн. ‑няты, ‑нят; н.

Дзіцяня кошкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кацяня́

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, ніякі род, рознаскланяльны

адз. мн.
Н. кацяня́ кацяня́ты
Р. кацяня́ці кацяня́т
Д. кацяня́ці кацяня́там
В. кацяня́ кацяня́т
Т. кацянё́м кацяня́тамі
М. кацяня́ці кацяня́тах

Іншыя варыянты: кацянё́.

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

котёнок м. кацяня́ и кацянё, -ня́ці ср.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

*Масіню́рына, полац. мъстю́рына мая! — лашчыць кошку, кацянё (Нар. лекс.). Да ⁺масенькі. Параўн. рус. пск., цвяр., смал., валаг., каст., вяц. ма́сенький ’вельмі маленькі’, перм. ма́си‑ма́си‑ма́сенькі — падзыўное для авечак.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

вы́маніць, ‑ню, ‑ніш, ‑ніць; зак., каго-што.

Разм.

1. Вабячы, прымусіць выйсці адкуль‑н. Выманіць драпежніка з нары. □ Дзеці кінуліся за ім, паспрабавалі выманіць яго адтуль, але кацянё натапырылася, зафыркала і выйсці не жадала. Васілевіч.

2. Набыць што‑н. хітрыкамі, падманам.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

блудлі́вы, ‑ая, ‑ае.

1. Які любіць блудзіць (у 3 знач.); распусты. // У якім выяўляецца распуста, блуд. Часта адчуваў цяпер Вісарыён на сабе нечы цікаўны, блудлівы погляд. Самуйлёнак.

2. Свавольны, гарэзлівы. Хтосьці, напэўна блудлівы паўночны ветрык, ўкрадкаю адчыніў непрышчэпленае акно ў Рыгоравым пакоі. Гартны.

3. Разм. Зладзеяваты. Блудлівая кошка. // У якім выяўляецца зладзеяватасць. Уваччу кожнага з партызанаў устае гэтае кацянё, шалудзівае, брыдкае, з блудлівымі вачамі. Лынькоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)