карчава́льнік
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
карчава́льнік |
карчава́льнікі |
| Р. |
карчава́льніка |
карчава́льнікаў |
| Д. |
карчава́льніку |
карчава́льнікам |
| В. |
карчава́льнік |
карчава́льнікі |
| Т. |
карчава́льнікам |
карчава́льнікамі |
| М. |
карчава́льніку |
карчава́льніках |
Крыніцы:
piskunou2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
карчава́льнік, ‑а, м.
Машына для карчавання. Мы спыняемся перад машынай з магутнымі сківіцамі. — Гэта новы карчавальнік Д–695, — тлумачыць інжынер. В. Вольскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
корчева́тель техн. карчава́льнік, -ка м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)