кару́злік
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
кару́злік |
кару́злікі |
| Р. |
кару́зліка |
кару́злікаў |
| Д. |
кару́зліку |
кару́злікам |
| В. |
кару́зліка |
кару́злікаў |
| Т. |
кару́злікам |
кару́злікамі |
| М. |
кару́зліку |
кару́зліках |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Кару́злік 1 ’невялікага росту, слабы чалавек’ (Касп., Бяльк.), ’недаростак’ (Нар. сл.), ’каравы, мізэрны’ (Гарэц.). Гл. карузлы 1. Дэмінутыўны суфікс ‑ік падкрэслівае пеяратыўнае значэнне.
Кару́злік 2 ’неахайны, брудны’. Гл. карузлы 2.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Лупы́цыр ’карузлік, карапуз’ (Бяльк.) — у выніку перастаноўкі п — ц і змены семантыкі з люцы́пар ’д’ябал’ (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)