карталю́шка
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
карталю́шка |
карталю́шкі |
| Р. |
карталю́шкі |
карталю́шак |
| Д. |
карталю́шцы |
карталю́шкам |
| В. |
карталю́шку |
карталю́шкі |
| Т. |
карталю́шкай
карталю́шкаю |
карталю́шкамі |
| М. |
карталю́шцы |
карталю́шках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
карталю́шка ж., прост. бумажо́нка, ка́рточка
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
карталю́шка, ‑і, ДМ ‑шцы; Р мн. ‑шак; ж.
Разм. Невялікі лісток паперы, звычайна з якім‑н. запісам на ім. — Тут, брат, ёсць для цябе карталюшка адна, — сказаў стараста і зняў шапку: у шапцы насіў ён свае паперы. Колас. Выслухаў, выстукаў [доктар] хлопца кругом, Даў карталюшку на лекі. Купала.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)