карпа́ч, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м. (разм., зневаж.) Той, хто марудна робіць якую-н. работу.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

карпа́ч

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. карпа́ч карпачы́
Р. карпача́ карпачо́ў
Д. карпачу́ карпача́м
В. карпача́ карпачо́ў
Т. карпачо́м карпача́мі
М. карпачу́ карпача́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

карпа́ч, -ча́ м., разг., пренебр. копу́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Карпа́ч ’шчаўе прыбярэжнае, Rumex hydrolaptum Huds’. Да карпаць 2 (гл.). Параўн. назву тупалістага шчаўя — карнач (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Карма́ч ’складаны нож’ (Касп.). Гл. карпач.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

кропа́тель пренебр. карпа́ч, -ча́ м.; (писака) піса́ка, -кі м.; (стихоплёт) вершаплёт, -та м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

◎ Карна́ч 1 ’нож з кароткім лязом’ (Сцяпік.), ’нож з кароткім зламаным лязом’ (Юрч.), ’маленькі чалавек’ (Мат. Маг.), да карнаць (гл.), карнаты (гл.). Ад апошняга ўтварылася карпач (karaatь > karnati̯b > karaačb) пры данамове /»‑суфіксацыі, якая ператварае прыметнік v адпаведны назоўнік (SP. I, 80–81).

◎ Карнач 2 ’шчаўе тупалістае, Rumex obstusifolius’ (Кіс.). Як аб гэтым сведчыць само тлумачэнне, лісце гэтай расліны нібм падрэзанае, карнатае. да папярэдняга.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)