каро́слівы, -ая, -ае.

1. Які выклікаецца каростай.

К. сверб.

2. у знач. наз. каро́слівы, -ага, мн. -ыя, -ых, м. Хворы на каросту.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

каро́слівы

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. каро́слівы каро́слівая каро́слівае каро́слівыя
Р. каро́слівага каро́слівай
каро́слівае		 каро́слівага каро́слівых
Д. каро́сліваму каро́слівай каро́сліваму каро́слівым
В. каро́слівы (неадуш.)
каро́слівага (адуш.)		 каро́слівую каро́слівае каро́слівыя (неадуш.)
каро́слівых (адуш.)
Т. каро́слівым каро́слівай
каро́сліваю		 каро́слівым каро́слівымі
М. каро́слівым каро́слівай каро́слівым каро́слівых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

каро́слівы

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, субстантываваны, ад’ектыўнае скланенне

адз. мн.
м. -
Н. каро́слівы каро́слівыя
Р. каро́слівага каро́слівых
Д. каро́сліваму каро́слівым
В. каро́слівага каро́слівых
Т. каро́слівым каро́слівымі
М. каро́слівым каро́слівых

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

каро́слівы

1. прил. чесо́точный;

2. в знач. сущ. чесо́точный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

каро́слівы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да каросты. Карослівая высыпка. Карослівы сверб. // Хворы каростай; у каросце. Карослівы конь. / у знач. наз. каро́слівы, ‑ага, м.; каро́слівая, ‑ай, ж. Ізалятар для карослівых.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Каро́слівы, да кароста (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

чесо́точный прил. каро́слівы.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

скура́нік, ‑а, м.

Карослівы клешч, які паразітуе на скуры жывёл.

скурані́к, ‑а́, м.

Разм. Тое, што і дэрматолаг.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Бальклі́вы ’карослівы, шурпаты (пра бульбу)’ (Жд.). Утварэнне ад бо́лька ’болька, ранка’ (Бяльк.). Параўн. і рус. дыял. бо́лька ’балючае месца, рана, балячка; кароста, фурункул’ (заходняе).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

дра́цца, дзяруся, дзярэшся, дзярэцца; дзяромся, дзерацеся, дзяруцца; незак.

1. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Раздзяляцца на часткі, на кавалкі; раздзірацца. Папера лёгка дзярэцца. // Зношвацца да дзірак; рвацца (пра адзенне, абутак). — Есці пры маёй рабоце хапае, абутак і вопратка не дзярэцца і не вельмі пэцкаецца. Кулакоўскі.

2. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Знімацца, адрывацца. Дзяры лыка пакуль дзярэцца. Прыказка.

3. Мець прывычку драць (у 3 знач.); драпацца. [Зыгмусь:] Я да.. [Юзі], а яна або ўцякае, або пазурамі дзярэцца, як кошка. Чорны.

4. Драпаць адзін аднаго. Каты дзяруцца.

5. Разм. Чухацца, тручыся аб што‑н. або драпаючы пальцамі. Дзярэцца, як карослівы.

6. Разм. Паднімацца на што‑н. высокае, чапляючыся рукамі і нагамі; караскацца. Мне так захацелася пабываць на вяршыні кургана, як у маленстве: гоп-гоп! — некалькі падскокаў, і ты ўжо дзярэшся пад самую сасну. Кірэенка. // Вырастаючы, паднімацца ўверх, чапляючыся за што‑н. (пра расліны). Адбуяла ў агародах хмельная летняя зеляніна — павесілі галовы сланечнікі, не дзярэцца на платы гарбузнік. Навуменка. // Прабірацца праз што‑н. цяжкапраходнае. Драцца праз густы ельнік. // перан. Імкнуцца заняць як можна вышэйшае становішча ў грамадстве. Цяпер спакойны за сябе Пахом: «Палезу вышай — вывезе дыплом». І па службовай лесвіцы дзярэцца... Маеўскі.

7. Разм. Моцна крычаць, плакаць. Чаго .. [дзіця] дзярэцца на ўвесь лес? Васілевіч. Дарэктар рвецца на кавалкі. Зламаў на блясе ўжо дзве палкі, Дзярэцца, нема л[я]мантуе, — Такі там гвалт — хай бог ратуе! Колас.

8. Зал. да драць (у 1, 2 і 5 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)