каро́бачнік
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
каро́бачнік |
каро́бачнікі |
| Р. |
каро́бачніка |
каро́бачнікаў |
| Д. |
каро́бачніку |
каро́бачнікам |
| В. |
каро́бачніка |
каро́бачнікаў |
| Т. |
каро́бачнікам |
каро́бачнікамі |
| М. |
каро́бачніку |
каро́бачніках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
каро́бачнік м.
1. (рабочий, делающий коробки) коро́бочник;
2. уст., см. карабе́йнік
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
каро́бачнік, ‑а, м.
Тое, што і карабейнік. Неяк хадзіў быў каробачнік, дык здачы не было ў каробачніка за куплены бацькам ножык-сцізорык. Баранавых.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
коро́бочник спец. скры́начнік, -ка м.; каро́бачнік, -ка м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)