карнеты́ст
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
карнеты́ст |
карнеты́сты |
| Р. |
карнеты́ста |
карнеты́стаў |
| Д. |
карнеты́сту |
карнеты́стам |
| В. |
карнеты́ста |
карнеты́стаў |
| Т. |
карнеты́стам |
карнеты́стамі |
| М. |
карнеты́сце |
карнеты́стах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
карнеты́ст м., муз. корнети́ст
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
карнеты́ст, ‑а, М ‑сце, м.
Музыкант, які іграе на карнеце 2.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
корнети́ст муз. карнеты́ст, -та м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)