каркаві́на, -ы, мн. -ы, -ві́н, ж.

Частка тушы, якая прылягае да карка.

|| прым. каркаві́нны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

каркаві́на

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. каркаві́на каркаві́ны
Р. каркаві́ны каркаві́н
Д. каркаві́не каркаві́нам
В. каркаві́ну каркаві́ны
Т. каркаві́най
каркаві́наю		 каркаві́намі
М. каркаві́не каркаві́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

каркаві́на ж. оше́ек м.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

каркаві́на, ‑ы, ж.

Частка тушы, якая прылягае да карка. На вялікдзень былі на стале і шынка з мяккім сальцам, і мармуровыя каркавіны, і вэнджаныя кілбасы з пахучыя кменам. Рамановіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Каркаві́на ’карак’ (ТСБМ), ’шыя і плечы ніжэй шыі’ (КЭС, лаг.), ’свіны ашыек’ (Сцяшк., Вешт., Шатал.), да карк 1 (гл.). Словаўтварэнне даволі празрыстае: каркав‑іна (першая частка — прыметнік з суфіксам ‑ав, другая — суфікс ‑іна).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

оше́ек м. каркаві́на, -ны ж., ашы́ек, род. ашы́йка м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

◎ Кархавіна ’спіна’ (Сл. паўн.-зах.), да каркавіна, карк, карак (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)