карбі́д

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. карбі́д
Р. карбі́ду
Д. карбі́ду
В. карбі́д
Т. карбі́дам
М. карбі́дзе

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

карбі́д, -у, М -дзе, м. (спец.).

Злучэнне вугляроду з некаторымі металамі і металоідамі.

К. кальцыю.

|| прым. карбі́давы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

карбі́д, -ду м., хим. карби́д

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

карбі́д, ‑у, М ‑дзе, м.

Злучэнне металу і некаторых металоідаў з вугляродам. Карбід жалеза. Карбід кальцыю.

[Ад лац. carbo — вугаль і грэч. eidos — від.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

карби́д хим. карбі́д, -ду м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)