карбі́д

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. карбі́д
Р. карбі́ду
Д. карбі́ду
В. карбі́д
Т. карбі́дам
М. карбі́дзе

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

карбі́д, -у, М -дзе, м. (спец.).

Злучэнне вугляроду з некаторымі металамі і металоідамі.

К. кальцыю.

|| прым. карбі́давы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

карбі́д, -ду м., хим. карби́д

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

карбі́д, ‑у, М ‑дзе, м.

Злучэнне металу і некаторых металоідаў з вугляродам. Карбід жалеза. Карбід кальцыю.

[Ад лац. carbo — вугаль і грэч. eidos — від.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

карбі́д м хім Karbíd n -(e)s, -e

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

кальцыю карбід

т. 7, с. 494

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

крэ́мнію карбі́д

т. 8, с. 540

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

карби́д хим. карбі́д, -ду м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

carbide [ˈkɑ:baɪd] n. chem. карбі́д

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

carbide

[ˈkɑ:rbaɪd]

n., Chem.

1) карбі́д -у m.

2) карбі́д ка́льцыю

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)