караі́бы, ‑аў; адз. караіб, ‑а, м.; караібка, ‑і, ДМ ‑бцы; мн. караібкі, ‑бак; ж.

Група індзейскіх народнасцей Паўднёвай Амерыкі, якія жывуць на Арынока, Амазонцы і ў Гвіяне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

караі́б,

гл. караібы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

караі́бка,

гл. караібы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

караі́б

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. караі́б караі́бы
Р. караі́ба караі́баў
Д. караі́бу караі́бам
В. караі́ба караі́баў
Т. караі́бам караі́бамі
М. караі́бе караі́бах

Крыніцы: tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

піро́га, ‑і, ДМ ‑розе, ж.

Вузкая доўгая лодка, абцягнутая карой, шкурамі ці выдаўбленая са ствала дрэва, якой раней карысталіся толькі караібы і народы Акеаніі.

[Ісп. piragua.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)