карае́д
назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
карае́д |
карае́ды |
| Р. |
карае́да |
карае́даў |
| Д. |
карае́ду |
карае́дам |
| В. |
карае́да |
карае́даў |
| Т. |
карае́дам |
карае́дамі |
| М. |
карае́дзе |
карае́дах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
згубі́цель, -я, мн. -і, -яў, м.
Той, хто губіць, загубіў каго-, што-н.
Жукі-караеды — згубіцелі лесу.
|| ж. згубі́целька, -і, ДМ -льцы, мн. -і, -лек.
|| прым. згубі́цельскі, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)