карага́ч, -а́ і (пра драўніну і зб.) -у́, мн. -ы́, -о́ў, м.

Паўднёвае дрэва ці куст сямейства вязавых; бераст.

|| прым. карага́чавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

карага́ч

‘драўніна’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. карага́ч
Р. карагачу́
Д. карагачу́
В. карага́ч
Т. карагачо́м
М. карагачы́

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

карага́ч

‘дрэва’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. карага́ч карагачы́
Р. карагача́ карагачо́ў
Д. карагачу́ карагача́м
В. карага́ч карагачы́
Т. карагачо́м карагача́мі
М. карагачы́ карагача́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

карага́ч, -ча́, (о древесине и собир.) -чу́ м., бот. карага́ч

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

карага́ч бот. карага́ч, -ча́ и (о древесине и собир.) -чу́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

карага́ч, ‑а, м.

Паўднёвае лісцевае дрэва ці куст сямейства вязавых; бераст.

[Ад цюрк. кара агач — чорнае дрэва.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)