караве́ла

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. караве́ла караве́лы
Р. караве́лы караве́л
Д. караве́ле караве́лам
В. караве́лу караве́лы
Т. караве́лай
караве́лаю		 караве́ламі
М. караве́ле караве́лах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

караве́ла ж., мор. ист. караве́лла

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

караве́ла, ‑ы, ж.

Старадаўняе чатырохабо трохмачтавае судна ў краінах Сяродземнамор’я.

[Іт. caravella.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кара́вець

дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. - -
2-я ас. - -
3-я ас. кара́вее кара́веюць
Прошлы час
м. кара́веў кара́велі
ж. кара́вела
н. кара́вела

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

караве́лла мор., ист. караве́ла, -лы ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)