караве́ла

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. караве́ла караве́лы
Р. караве́лы караве́л
Д. караве́ле караве́лам
В. караве́лу караве́лы
Т. караве́лай
караве́лаю		 караве́ламі
М. караве́ле караве́лах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

караве́ла ж., мор. ист. караве́лла

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

караве́ла, ‑ы, ж.

Старадаўняе чатырохабо трохмачтавае судна ў краінах Сяродземнамор’я.

[Іт. caravella.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

караве́ла

т. 8, с. 43

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

караве́ла

(іт. caravella, ад ісп. carabela)

старадаўняе марское паруснае судна са складанай сістэмай парусоў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

кара́вець

дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. - -
2-я ас. - -
3-я ас. кара́вее кара́веюць
Прошлы час
м. кара́веў кара́велі
ж. кара́вела
н. кара́вела

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

караве́лла мор., ист. караве́ла, -лы ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)