капу́н

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. капу́н капуны́
Р. капуна́ капуно́ў
Д. капуну́ капуна́м
В. капуна́ капуно́ў
Т. капуно́м капуна́мі
М. капуне капуна́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

капу́н, -на́ м., разг. копу́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

капу́н, ‑а, м.

Разм. Той, хто капаецца, робіць усё занадта марудна.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Капу́н ’вельмі марудлівы чалавек’ (Пан. дыс.; міёр., З нар. сл.: ТСБМ), капунь — пра варушэнне, капанне (мсцісл., Нар. лекс.), да капа́цца, капашы́цца (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

капу́ха, ‑і, ДМ ‑пусе, ж.

Разм. Жан. да капун.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

копу́н разг. капу́н, -на́ м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

копоту́н разг. капу́н, -на́ м.; мару́да, -ды м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

копу́ша м. и ж., прост. (о женщине) капу́ха, -хі ж.; (о мужчине) капу́н, -на́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

капа́ч, -ча́ м.

1. разг. (занимающийся земляными работами) землеко́п;

2. лопа́та ж.; копа́ч;

3. прост., см. капу́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

◎ Капа́йла ’марудны’, капун ’тс’ (Нас.; брасл., шчуч. Сл. паўн.-зах.), ушац. каноніка, кареліц. капач ’тс’ (Янк. Мат., Пан. дыс.). Да капацца ’рабіць марудна, няўмела’ < капаць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)