канцо́на

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. канцо́на канцо́ны
Р. канцо́ны канцо́н
Д. канцо́не канцо́нам
В. канцо́ну канцо́ны
Т. канцо́най
канцо́наю		 канцо́намі
М. канцо́не канцо́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

канцо́на ж., муз., лит. канцо́на

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

канцо́на муз., лит. канцо́на, -ны ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

канцо́на, ‑ы, ж.

1. Род лірычнага верша ў італьянскай і старафранцузскай паэзіі сярэдніх вякоў і эпохі Адраджэння.

2. Лірычная песня, якая па гучанню набліжаецца да італьянскай народнай песні.

[Іт. canzone.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

канцане́та, ‑ы, ДМ ‑неце, ж.

Невялікая канцона.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)