Кану́рак ’вузкае месца за печчу’ (Сцяшк.). Узнікла ў выніку кантамінацыі лексем закама́рак і нара́ (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

кану́рка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. кану́рка кану́ркі
Р. кану́ркі кану́рак
Д. кану́рцы кану́ркам
В. кану́рку кану́ркі
Т. кану́ркай
кану́ркаю		 кану́ркамі
М. кану́рцы кану́рках

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)