ка́нтэле
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, нескланяльны
|
адз. |
мн. |
| Н. |
ка́нтэле |
ка́нтэле |
| Р. |
ка́нтэле |
ка́нтэле |
| Д. |
ка́нтэле |
ка́нтэле |
| В. |
ка́нтэле |
ка́нтэле |
| Т. |
ка́нтэле |
ка́нтэле |
| М. |
ка́нтэле |
ка́нтэле |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
ка́нтэле нескл., ср., муз. ка́нтеле
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
ка́нтэле, нескл., н.
Карэльскі і фінскі народны музычны інструмент, падобны на гуслі.
[Фін. kantele.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ка́нтеле муз. ка́нтэле нескл., ср.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
кантэлі́ст, ‑а, М ‑сце, м.
Той, хто іграе на кантэле. Выступленне кантэлістаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
падыгра́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каму-чаму.
Разм.
1. Нягромка сыграць, акампаніруючы каму‑н. [Жанчына] адапхнула да сцяны Пруткевіча і папрасіла Зынгу: — Падыграйце. — Зынга, гатовы, глянуў на яе. Жанчына заспявала. Чорны. Звінелі кантэле, цымбалы, Зурна старалася валынцы падыграць. Корбан. // Сваёй ігрой (на сцэне, у спорце) памагчы ігры партнёра.
2. перан. Падрабіцца, падладзіцца пад чые‑н. інтарэсы, настроі і пад. Будыка зноў засмяяўся, закрычаў: — Во, бачыце? Сіротка — як сіротка. А ў Івана вочы гараць. Зайздросціш? Прызнавайся. — Зайздрошчу, — падыграў Антанюк. Шамякін.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)