Ка́нт

назоўнік, уласны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. Ка́нт Канты
Р. Канта Кантаў
Д. Канту Кантам
В. Канта Кантаў
Т. Кантам Кантамі
М. Канце Кантах

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

канты́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж.

Зборнік каталіцкіх малітоўных песень і кантаў².

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ка́нт

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ка́нт ка́нты
Р. ка́нта ка́нтаў
Д. ка́нту ка́нтам
В. ка́нт ка́нты
Т. ка́нтам ка́нтамі
М. ка́нце ка́нтах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

канты́чка, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.

Уст. Зборнік каталіцкіх царкоўных песень і кантаў ​2. З кантычкамі ў руках маліліся на касцельным ганку некалькі жанчын. Чорны.

[Польск. kantyczka.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Канты́чка ’зборнік духоўных песень і кантаў’, (ТСБМ, Нас., Гарэц., Нік. Очерки) запазычана з польск. kantyczka ’тс’, якое з лац. canticum ’песня, спеў’ (Слаўскі, 2, 46).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)