канстатава́ць, -ту́ю, -ту́еш, -ту́е; -ту́й; -тава́ны; зак. і незак., што і без дап.

Устанавіць (устанаўліваць) наяўнасць, несумненнасць чаго-н.

К. факт.

|| наз. канстата́цыя, -і, ж. і канстатава́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

канстатава́ць

дзеяслоў, пераходны/непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. канстату́ю канстату́ем
2-я ас. канстату́еш канстату́еце
3-я ас. канстату́е канстату́юць
Прошлы час
м. канстатава́ў канстатава́лі
ж. канстатава́ла
н. канстатава́ла
Загадны лад
2-я ас. канстату́й канстату́йце
Дзеепрыслоўе
цяп. час канстату́ючы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

канстатава́ць

дзеяслоў, пераходны/непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. канстату́ю канстату́ем
2-я ас. канстату́еш канстату́еце
3-я ас. канстату́е канстату́юць
Прошлы час
м. канстатава́ў канстатава́лі
ж. канстатава́ла
н. канстатава́ла
Загадны лад
2-я ас. канстату́й канстату́йце
Дзеепрыслоўе
прош. час канстатава́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

канстатава́ць сов. и несов. констати́ровать

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

канстатава́ць, ‑тую, ‑туеш, ‑туе; зак. і незак., што і без дап.

Устанавіць (устанаўліваць) наяўнасць чаго‑н.; адзначыць (адзначаць) што‑н. Канстатаваць факт. □ — Галасуюць члены камітэта, — удакладніў Стрыжанок. — Аднагалосна, — з задавальненнем канстатаваў ён. Сабаленка. Такім чынам, на аснове разгледжанага матэрыялу можна канстатаваць, што ўздзеянне беларускай моўнай стыхіі на кніжнаславянскую адчуваецца ў «Псалтыры» на ўсіх ярусах мовы — у арфаграфіі, марфалогіі, сінтаксісе і асабліва ў лексіцы. «Весці».

[Ад фр. constater.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

констати́ровать сов. и несов. канстатава́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

канстатава́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. канстатаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

канстата́цыя, ‑і, ж.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. канстатаваць.

[Фр. constatation.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

канстатава́цца, ‑туецца; незак.

1. Устанаўлівацца, адзначацца. Пры гэтай праверцы канстатаваліся факты нядобраякаснага выканання работ на ўжо гатовых аб’ектах. «Звязда».

2. Зал. да канстатаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ве́дама,

1. безас. у знач. вык. Тое, што і вядома (у 1 знач.). Ведама, старому дык і ўлетку холадна. Якімовіч.

2. у знач. часціцы. Ужываецца ў тых выпадках, калі трэба адзначыць, канстатаваць што‑н. [Дзядок:] — Да нас, праўда, рэдка даязджаюць: ведама бездараж, балота. Грахоўскі.

•••

Давесці да ведама гл. давесці ​1.

Прымаць да ведама гл. прымаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)