кансо́ль
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 3 скланенне
		
	
		
			 | 
			адз. | 
			мн. | 
		
	
	
		
			| Н. | 
			кансо́ль | 
			кансо́лі | 
			
		
			| Р. | 
			кансо́лі | 
			кансо́лей кансо́ляў | 
			
		
			| Д. | 
			кансо́лі | 
			кансо́лям | 
			
		
			| В. | 
			кансо́ль | 
			кансо́лі | 
			
		
			| Т. | 
			кансо́ллю | 
			кансо́лямі | 
			
		
			| М. | 
			кансо́лі | 
			кансо́лях | 
			
		
 
	
Крыніцы:
	
		krapivabr2012,
		nazounik2008,
		piskunou2012,
		sbm2012,
		tsblm1996,
		tsbm1984.
 Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс) 
кансо́ль, -і, мн. -і, -ей, ж. (спец.).
Выступ у сцяне для падтрымкі некаторых частак будынка (карніза, балкона і інш.) або для ўстаноўкі на ім скульптур.
|| прым. кансо́льны, -ая, -ае.
 Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс) 
кансо́ль ж., архит., в разн. знач. консо́ль
 Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс) 
кансо́ль, ‑і, ж.
1. Выступ у сцяне для падтрымкі некаторых частак будынка (карніза, балкона і інш.) або для ўстаноўкі на ім скульптур.
2. Падстаўка ў выглядзе калонкі для кветак, лямпы, статуэткі і інш.
[Фр. console.]
 Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.) 
консо́ль спец. кансо́ль, -лі ж.;
 Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс) 
кранштэ́йн, ‑а, м.
1. Выступ у сцяне для падтрымання карніза, балкона і пад.; кансоль (у 1 знач.).
2. Гарызантальная апора для прымацавання дэталі, механізма да вертыкальнай паверхні.
[Ад ням. Kragstein.]
 Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.) 
Ле́га 1 ’сцёс унізе бервяна, для таго каб яно добра ляжала’ (Інстр. 2), каш. lėga ’рад снапоў у застаронку’, славен. lę́ga ’ляжанне’, ’палажэнне’, ’слой, рад’, ’бэлька, кансоль’. Параўн. таксама ст.-польск. leg ’месца для ляжання’, каш. lega ’логвішча’, lėga ’месца, дзе палегла збожжа’, серб.-харв. ли̏јег, ле̑г ’лежыва’. Прасл. leg‑a < leg‑ti, lěgati ’легчы, лажыцца’ (Слаўскі, 4, 109). Параўн. таксама лёжка 2, лежа (гл.).
Ле́га 2 ’часовая падкладка, апора пад што-небудзь у форме нятоўстага бервяна, жэрдкі, лага’. Узнікла ў выніку кантамінацыі лексем лага і легар.
 Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)