кано́нік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. кано́нік кано́нікі
Р. кано́ніка кано́нікаў
Д. кано́ніку кано́нікам
В. кано́ніка кано́нікаў
Т. кано́нікам кано́нікамі
М. кано́ніку кано́ніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

кано́нік м., церк. кано́ник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кано́нік, ‑а, м.

Саборны свяшчэннік у каталіцкай і англіканскай цэрквах.

[Лац. canonicus.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кано́ник церк. кано́нік, -ка м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)