ка́нна

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. ка́нна
Р. ка́нны
Д. ка́нне
В. ка́нну
Т. ка́ннай
ка́ннаю
М. ка́нне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ка́нна ж., бот. ка́нна

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ка́нна

1. бот. ка́нна, -нны ж.;

2. зоол. ка́на, -ны ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ка́нна, ‑ы, ж.

Шматгадовая травяністая расліна сямейства каннавых, якая мае чырвоныя вялікія кветкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ка́на ж., зоол. ка́нна

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

◎ Каншча́к ’конскае шчаўе, Rumex canfcrtus Willd.’ (Сцяшк.). Утворана ад назвы каня, канна, канно (Япк. 1; Сцяц.; усх.-палес., Жыв. сл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ *Каншля́, конилля ’малады конік’ (ТС), пруж., супонім, ’жарабец’, драг. ’гультшяваты конь, слабы конь’ (КЭС), навагр., баран, каньсля ’тс’ (Федар. Рук.), конная ’невялікі слабы конь’ (Дразд.). Утварэнне з ‑ęi‑ суфіксам (konbk‑ę); ‑л‑ < -/-. Параўн. бел. канна, канно ’слабы, мізэрны конь’ (Япк. 1, Сцяц.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)