канку́р
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
канку́р |
канку́ры |
| Р. |
канку́ра |
канку́раў |
| Д. |
канку́ру |
канку́рам |
| В. |
канку́р |
канку́ры |
| Т. |
канку́рам |
канку́рамі |
| М. |
канку́ры |
канку́рах |
Крыніцы:
piskunou2012,
tsblm1996.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
канку́р, -а, м.
У конным спорце: пераадоленне некалькіх перашкод на пэўным маршруце.
Спаборнічаць у канкуры.
|| прым. канку́рны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
конку́р спорт. канку́р, -ра м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)