канку́р

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. канку́р канку́ры
Р. канку́ра канку́раў
Д. канку́ру канку́рам
В. канку́р канку́ры
Т. канку́рам канку́рамі
М. канку́ры канку́рах

Крыніцы: piskunou2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

канку́р, -а, м.

У конным спорце: пераадоленне некалькіх перашкод на пэўным маршруце.

Спаборнічаць у канкуры.

|| прым. канку́рны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

канку́р

(фр. concours, ад лац. concurrare = збягацца, сустракацца)

пераадольванне перашкод у конных спаборніцтвах.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

конку́р спорт. канку́р, -ра м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)