кана́тчык
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
кана́тчык |
кана́тчыкі |
| Р. |
кана́тчыка |
кана́тчыкаў |
| Д. |
кана́тчыку |
кана́тчыкам |
| В. |
кана́тчыка |
кана́тчыкаў |
| Т. |
кана́тчыкам |
кана́тчыкамі |
| М. |
кана́тчыку |
кана́тчыках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
кана́тчык, ‑а, м.
Рабочы, які вырабляе канаты.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
кана́тчик спец. кана́тчык, -ка м.; (верёвочник) вяро́вачнік, -ка м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)