каму́нія
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
каму́нія |
каму́ніі |
| Р. |
каму́ніі |
каму́ній |
| Д. |
каму́ніі |
каму́ніям |
| В. |
каму́нію |
каму́ніі |
| Т. |
каму́ніяй
каму́ніяю |
каму́ніямі |
| М. |
каму́ніі |
каму́ніях |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Каму́нія ’прычасце, прыняцце асвячонага хлеба і віна’, ’еўхарыстыя’, ’трэцяя частка імшы ў касцёле’ (Федар. 1), ст.-бел. комуния, коммуния ’тс’ запазычана са ст.-польск. komunia, якое з лац. commūniō ’супольнасць, з’яднанасць, адзінства’, а з IV ст. ’аб’яднанне веруючых’, ’прычасце’ < лац. commūnis ’агульны’ (Слаўскі, 2, 402).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)